Wetenschappers zijn erin geslaagd werkende eierstokken te creëren en deze te implanteren bij voordien onvruchtbare muizen. De eierstokimplantaten werden gemaakt met een 3D-printer.
De onderzoekers van Northwestern University konden dit verwezenlijken door een rasterwerk te 3D-printen met een soort biologisch afbreekbare gelatine. Nadien werd het raster gevuld met ovariële follikels, de kleine blaasjes waarin de eicel zich ontwikkelt. Vervolgens werd het geheel chirurgisch in de vrouwelijke muis geplaatst waardoor ze terug kon ovuleren en uiteindelijk muizenjongen op de wereld zetten. Van de zeven muizen die de eierstokken ontvingen gaven er drie geboorte aan een gezond nageslacht.
Het is niet de eerste keer dat onderzoekers artificiële eierstokken maken voor muizen. Het is echter wel de eerste keer dat er een 3D-geprint raster gebruikt wordt om de follikels een beter stabiliteit te geven. Daarnaast laat het raster toe dat de follikels in verbinding komen te staan met de bloedsomloop. Dat is belangrijk voor de toevoer van voedingsstoffen en zuurstof. Het zorgt er ook voor dat door de follikels geproduceerde hormonen in de bloedcirculatie terecht kunnen komen.
De resultaten van het onderzoek zijn goed nieuws voor de toekomst van in-vitrofertilisatietechnieken bij mensen. De wetenschappers hopen dat de techniek uiteindelijk toegepast kan worden bij vrouwen wiens eierstokken beschadigd zijn door kankerbehandelingen. Het herstellen van de schade zou naast onvruchtbaarheid ook hormonale onevenwichtigheden kunnen voorkomen. Die onevenwichtigheden kunnen tot een vervroegde menopauze leiden of het niet doormaken van de pubertijd. Vaak zijn er dan in de plaats hormonale vervangingstherapieën nodig.
Voor het zover is, is er echter nog veel onderzoek nodig. Menselijke follikels zijn een pak groter en ontwikkelen zich sneller. De rasters zouden aangepast moeten worden om grotere bloedvaten te ondersteunen. Een probleem dat de kop opsteekt bij het 3D-printen van alle artificiële organen en weefsels. De volledige paper is gepubliceerd op de website Nature Communications en kan je hier lezen.
